Aslında neden yazıyorum bu şiiri bilmiyorum
Leylekler uçuyor , başka memleketlere gidiyorlar
Akıllarında tek bir kaygı olmaksızın
Yarına sarılmış bir sevgili misâli mutlular
ılık bir havada göklerde süzülüyorlar
Narin kanatlarını havada çırpıyorlar
ışığa doğru uçuyorlar , güneşe doğru...
Zaman kavramını delip geçiyorlar hızlarıyla
ırgatın istekle yaptığı sıva işi gibi
Naif bir sanat yapıtı gibi güzeller...
Altı üstü bir sürü leylek , toplasan 10-15 etmez
Mal gibi uçuyorlar hayvancağızlar , amaçsızca...
ırmaklar akmakta bu hayvanların aşağısında
Ne için akıyor onlar da anlamış değil leylekler
Akar durur ırmaklar , uçar durur leylekler
Kelimeler dökülürken dudaklarından
O kadar çok şey vardı ki kafamda , hepsini birden unuttum
Yemin etsem inanır mısın bilmiyorum
Aslında pek de önemi yok inanıp inanmamanın
Yalanlar dökülebiliyor bazen insanın ağzından
ırmakların aktığı , leyleklerin uçtuğu gibi
Mekânınızı sevmek , oraya âit olmak... *