daha önce onlarca kez söyledim "yapma" diye. "bak, bu konuda çok hassas olduğumu biliyorsun, inatla üstüme geliyorsun, artık yeter! kalbini kırıcam!" diye uyardım da. ama pisliklerine durmaksızın devam etti.
ben de bir gün, hayatında ilk kez olmak suretiyle, "seni sevmiyorum artık!" diye bağırdım ona. deli deli dans ederken birden durdu, zevkten 4 köşe olmuş gevrek suratı birden ciddileşti. "ne?" dedi. "ben senin bir dediğini iki etmiyorum, senin şu yaptığına bak! kaçıncı kez kalbimi kırıyorsun, beni hiç düşünmüyorsun, gözünde şu kadarcık değerim yok, beni rezil ediyorsun, seni neden seveyim ki?" diye ağır konuştum yüzümde çok ciddi ve kırılmış bir ifadeyle. "abla ne diyorsun ya?"... cevap vermedim, 3 gün konuşmadım onunla. o da gurur yaptı, benle pek ilgilenmiyormuş göründü, annem ne olduğunu sorunca yok bişey ayaklarına yattı yan gözlerle bana bakarak.
4üncü gece erken yatmıştım, henüz uyumamıştım ki odama geldi. "abla, uyuyor musun?"... uyuyor taklidi yaptım, cevap vermedim. "abla, özür dilerim. sen haklıydın, söz bir daha yapmıycam... affet beni nolur affet, abla seni çok seviyorum affetmesen de beni sev nolur..." ağlamaya başladı. "ablacım" diye diye, nasıl içli nasıl derinden ağlıyor, bir yandan da ses çıkarmamaya çalışıyor beni uyandırmamak için. sonra saçlarımı okşadı hafif hafif. "affettim." dedim. irkildi. gözünde yaşlar ve boğazında hıçkırıklarla küçücük güldü. sarıldı, yanaklarımdan öptü. "aaa, sen de ağlamışsın..." dedi. "hep ağlatıyorsun işte beni böyle..." ...
