melekler zaman ve mekan üstü olma nitelikleriyle, bu sınırlar içerisinde yaşayan insan varoluşunu temel sorunu, fanilik sorunu ile karşı karşıya değillerdir.
Rilke, duino ağıtları' nın ikincisinde melekler için şöyle söyler:
ilk kusursuz yaratıklar, hilkatin gözdeleri.
tüm yaratılanların tan kızılı dağ dorukları,
çiçekler açan tanrı varlığının çiçek tozları,
ışığın eklemleri, geçitler, merdivenler, tahtlar,
öçlerden mekanlar, sevinç kalkanları.
fırtınalı coşkun duyguların kargaşası,
ve her biri birdenbire birer ayna:
dışarı yansıttıkları kendi güzelliklerini, geri almaktalar kendi benliklerine...
