ya küçükken abartılmış bi zekaya sahiptir ya da büyüdükçe aptallaşır.
ben yaşadım bunu, bizzat. hala da yaşıyorum.
lan, lan.
çocukluğum geliyor aklıma.
daha okula gitmeden üstün zeka belirtileri gösterdiğim çocukluğum,
zeka testleri yapılıp 'zekası yaşıtlarından bilmem kaç yaş önde' denilen çocukluğum,
herkes okumayı öğrenmeye çalışırken kalın kalın kitaplar okuduğum çocukluğum,
okulda, dersanede, ailede, çevrede 'bu kız çok zeki uuvv' diye el üstünde tutulduğum çocukluğum,
kötü not nedir bilmeyen, hep en iyi olan çocukluğum.
hepsi patladı, ortaya aptallıkta sınır tanımayan, hata üstüne hata yapan bir insan çıktı.
küçükken zeki denilen çocuklardan bi bok olmuyor arkadaş. ben bunu bilir bunu söylerim. ya da küçükken zeki değil çocuklar ama anne baba çok abartıyor. evet evet bu daha mantıklı.
keşke küçükken aptal bişi olsaydım büyüdükçe zekam da benimle büyüseydi lan. böyle ben büyüdükçe zekam küçülüyor ve çok zor oluyor...
