Unutmak! yaşadığım herşeyi geride bırakmak istiyorum. kendimi dinleyecek kadar boş zamanım olsun önce, sonra yeniden hiç tanımadıklarımla, hiç yaşamadıklarımla, hiç anlatmadıklarımla başlamak istiyorum. sanki bilmediğim bir yere ve bir zamana ışınlanıp herşeyi keşfetmek gibi. sanki hafızasını yitirmiş bir hasta gibi. bir gecede üstlendigim bütün yorgunluklardan kurtulmak, unuttuğum bütün güzellikleri hatırlamak, kaybettiğim bütün masumluklarımı geri almak...
böyle sözlük. yalnızlığıyla demlenip, gözyaşlarında boğulan bir ben değilim elbet ama bu içimi de rahatlatmıyor. aksine midemi bulandırıyor. insanların günden güne yalnızlaşması, sapkınlıkların olağanlaşması, ıssızlaştıkça isyankarlaşıp becilleşmek ve sadece kimliğin belirsiz bir sekilde yazıya dökebilmekten başka paylaşımların bir önemini yitirmesi fazlasıyla midemi bulandırıyor.
en kötüsüde yaşanıcak daha çok şey varken doymuş olmak, hayal kurmak bile istemiyecek kadar sıkılmak ve bunları en güzel yaslarında hissetmek.
