günlerdir hiç evden çıkmıyorum. hatta bakkala bile gitmiyorum. bahane olarakda ayağım ağrıyor diyorum. arkadaşlarımın telefonlarına bile çıkmıyorum. evden arayanlara anneme uyuyor dedirtiyorum. cepten arayanları açmıyorum. kendimi iyi hissetmiyorum. tanımadığım insanların olduğu bir yerlere gitmek istiyorum. ama sonra burdan ayrılamayacığımı düşünüp vazgeçiyorum.
bütün bunların sorumlusu olarak da tek bir kişiyi görüyorum. ona da arada küfürleri sallıyorum. kendime büyük zarar verdiğimi bilmek biraz olsun içimi rahatlatıyor. bu da ayrı bir konu tabi.
hayatım boyunca evden çıkmayacağım diyorum. sonra sorumluluklarım olduğunu hatırlayıp bundan da vazgeçiyorum.
bir sihirli değnek olsa da her şeyi değiştirse diye saçma düşünceler içinde buluyorum kendimi. hayatın çok adaletsiz olduğunu böyle olmaması gerektiğini ve ne yaparsam yapayım bunu benim değiştiremeyeceğimi bilmekden nefret ediyorum.
annemin benim için endişelendiğini, üzüldüğünü de bilmek istemezdim. ama maalesef artık bunu da biliyorum.
uyuyup uyanmamak istiyorum. ağlamaktan değil, gülmekten gözlerimden yaş gelmesini istiyorum. eskisi gibi neşeli olmak istiyorum.
nedenini bilmediğim bu umutsuzluktan bir an önce kurtulmak istiyorum...
