aslında uzun zaman önceymiş.
henüz yağmurlar dinmeden,
gök yarılmadan günahlarımızın üstüne..
rüyalarımıza kara bulutların sessizce girdiği,
güneşin haya edip, el pençe geri çekilip,
nefesimizin bir sur düdüğüne iliştiği,
ve tüm benzemeye çalıştığımız hayatların,
aslında ağlayan bir çocuğun gözyaşında boğulduğu... vakit, o vakit...
insanlar bir patika yol bulup gitmişler.
geride kalan,
dizlerinin üstüne çökmüş bir kız.
şehir boş, şehir karanlık, sessiz..
hatıraların çığlıkları var,
ve tutku ile yanıp, kalbinden nergis çiçekleri açan,
şehrin giderken geride bıraktığı, pencere arkasındaki suretlerde, o eşsiz türküdür mırıldanan...
tüyler diken diken, bilgeler anlatmakta hikayeyi.
yalnızlık sofrasında,
sofranın tam ortasında,
dua gelir, hiç gelmemiş dile
dile gelir lal bir bilge.
vuslat der, geceyi gösterir parmağı,
parmak ki, ayı böler ikiye.
derken, dinlerken, bağı çözülür dizlerin.
üşür beden, titrer ses.
ayak parmağından başlar,
ölümün soğuk yüzü, soğuk nefes.
ruh ayrılır bedenden,
toprak çağırır, mezar çiçeklerinden oluşmuş,
ebedi kamelyasına,
günahları bir avuç içinde teslim ederek,
bir genç kızın bakir rüyalarına...
bir yol şerididir, ay ışığı ile takip edilen.
yol ki, mezarlık içinden geçer.
çakallar ulur,
acı çeken bedenler, fatihayı bulur.
bebekler uzatır, şehitler tutar ellerini,
ferman ki, bizi korkutan.
ferman ki, cennetle müjdelenmiş bir bedenin,
oturacak yeri vardır, en yüce sancağın altından..
son üç gün güneş görmezmiş ölecek beden.
çekilirmiş hayat,
çekilirmiş ruh bünyeden.
ey en yüce tabib. en yüce tacidar.
ben ki okyanusunda bir damla,
sonu olmayan evreninde, kıymetsiz bir nokta.
bir nehir görüyorum, sana her ellerimi açtığımda.
bir çağlayan var, dolup taşan sığmayan
iki güneş görüyorum,
gülmek ve ağlamak arasında kalınan.
sadak ettim kendimi sana, görmek istemiyorum, duymak asla..
yanım, yanındır. tebessümüm, suretinde..
ruhum senindir, esir olduğum bir faninin gözlerinde..
