nedensellik ve belirsizlik arasına sıkışmış soyut bir kavram olmaktan öteye gidemedi benim için şans. keşke' lerle dolu keşmekeş hayatımda ikinci bir şansım olmadı hiç, ilki dahi olmadığından. dibini gördüğüm her şişede göremediğim de o' ydu, her şişenin dibinde arayıp bulamadığım da. kaderden çok kederci oldum. kaderci olamadım. geleceğimin alnıma kazılı ve yazılı hiyerogliflerde olduğu fikrine alışamadım. hak eden de hak etmediğini yaşıyordu, hak etmeyen de. adaletin hiç de adil olmadığı gördüm. günahlar işledim, " faraza şeytan tanrının bilinçaltıdır " diyerek. hüdaya tenkitler aldı şükredişlerin yerini. öldüm, her nefeste bir parça daha. acıların en ağırlarıyla ezildi yüreğim. yaşamak için değil, ölmek içindi tüm gayretim. öldüm, güzelliklerin ardına gizlenmiş çirkinlikleri görerek. içime akıttım göz yaşlarımı, zehir olsun diyerek. öldüm, nefes alırken. yıllarca anlamadılar. gülümseyişlerimde saklıydı derdim, kederim, gözlerim anlatır belki diye ben hep boşuna bekledim.
her şeyin başına döndüğümde... 1986 yılının kasım ayında emekçi bir adam ve ev hanımı bir kadın ikinci kez evlat sahibi olma sevinci yaşasalar da onların ilk evladı olarak dünyaya geldim. ilkokulda başarılıydım. anadolu liselerinin neredeyse fen liseleri kadar iyi eğitim kurumları olduğu bir dönemde, varoş bir mahallenin ilkokulundan anadolu lisesinde okuma şansını yakalayan üç öğrenciden biriydim. ve yine ailemin gurur duyduğu, başarılı bir öğrenciydim. nasıl geçtiğini anlamadığım seneler birbirini kovaladı. 2002 senesiydi; aileden zamansız bir kayıp, yanlış bölüm seçimiyle dönüşü olmayan bir hata... 2003; ağır bir ameliyat, boşa geçen bir dönem ve ardından formaliteye dönüşen bir sınav... ve sene 2004; hüsranla sonuçlanan yitik bir ilişki ve fiyasko ile sonuçlanan bir sınav daha... gözlerimi açtığımda kendi kendimi sürgün ettiğim bu şehirdeydim. ve sorumluluklarımı göz ardı ettiğim, şu gaybana dünyada taptığım yegane insanlara yalan hayaller ve asılsız vaatler pazarladığım, elime geçen kağıt parçalarını amacı dışında savurduğum fakat aslında savurduğum şeyin " geleceğim " olduğu bir 4 yıl... ben hayal kırıklığının vücut bulmuş haliyim, sadece geç fark ettim. kimseyi ilgilendirmediği halde neden yazıyorum bunları bilmiyorum. belki asıl konuşmam gereken insanlara bunları itiraf etme cesareti bulamadığımdan, belki de vicdanımın altında yeterince ezildiğimden. hayat garip bir senaryoydu ve bu senaryoda başarısız bir figürandım sadece. ve anladım bir takım şeyleri ben ilk dalgada yitirdim.
