bir gün daha geçti sensiz. bugün 34. gün. unuturum dedim, nasıl olsa geçer dedim, bana hiç bi halt olmaz ben güçlü biriyim dedim ama yanıldım. arada bir hatrımı sormak için arıyorsun. teşekkür ederim aradığın için iyiyim diyorum, herşeye rağmen hayat devam ediyor diyorum, gayet huzurluyum kafam rahat yavaş yavaş seni unuttum diyorum. yalan!!! yalan!!!! günler geçtikçe içimde büyüyor, büyüyor, büyüyorsun. atamıyorum seni içimden kopamıyorum. ne kadar beni aldatsanda bana yalan söylesen de, sevgin içimde kor olup yakıyor yüreğimi. bazen boğazımda düğüm oluyorsun, bazen de sol yanımda kor. ağlıyorum, ağlıyorum saatlerce gözlerim patlayıncaya dek. unutamıyorum yapamıyorum. lanet olsun. özlüyorum çok özlüyorum. dün gece yine seni düşündüm, yürüdüğümüz yollardan yürüdüm hatıralar canlandı gözümde. kulağımda da sezen çalıyor, kolay olmayacak, elbet üzüleceğiz diyor. sanki beni anlatıyor. ve ekliyor mutlaka bir iz bırakacak. bir iz bıraktı hem de çok büyük bir iz. kapanmıyor şimdi.
bana niye bunu yaptın diyemiyorum, yapamıyorum. neden se yaptığın aklıma geldikçe uzaklaşmak istiyorum ama kopamıyorum. biliyorum hala aradığına göre sende bitirememişsin ya da vicdan azabı duyuyorsun. neden her aradığında olmadı, yapamadık deyip beni kahrediyorsun. neden arayıp seni unutmama izin vermiyorsun ki! yapamıyorum işte. olmuyor olmuyor olmuyor. içimden avazım çıktığı kadar bağırıp, çığlık atmak geliyor. belki içimde ki sıkıntıyı dışarı atarım diye.
