1755.
-
ve körlemişti karanlık,
tuhaf diyorum.
ölü bir çocuğun düşüyle uyanmak
gözlerini karanlığa ve umuda dikmek...
yaşıyorum bugunü,
dünden bir o kadar bağımsız
görüyorum dünü bugünden bir o kadar
bağımsız.
bağımsız ve özgür oluyorum sonra
eşitçe umutarımı paylaşıyorum
avuçlarımı kıra kıra.
toparlanırken sirkeleniyorum,
tekrar koyuluyorum yollara
başım dumamlı,ürkeğim,
seviyorum...
hep sevmek için koyulmadık mı yollara.
