bomboş odamda öylece oturmuş, resmimize bakıyorum...
nasıl da sevmişim o yeşil gözlerini,
beni çocuklar gibi sevindiren gülümseyişini,
hiç bırakmayacağımı sandığım ellerini...
resmimize bakıyorum, nemli gözlerim...
nasıl da sarılmışız, hiç ayrılmayacak gibi,
nasıl da gülmüşüz hiç ağlamayacak gibi,
gözlerimizden okunuyor mutluluğumuz,
sanki hiç bitmeyecekmiş gibi...
resmimize sarılıyorum sımsıkı...
öyle özlemişim ki seni, sanki resim senmişsin gibi,
sanki çıkıp gelecekmişsin gibi,
yine 'bebeğim' diyecekmişsin gibi...
seni düşünüyorum, kalbim sıkışsa da
rabbim'in bana hediyesini,
sonra benden geri alışını seni,
bana ödünç verildiğini anladığım an,
hatırlıyorum hissettiklerimi...
resmimize bakıyorum, sen varsın diye...
yosun gözlerine, güzel yüzüne,
yeniden dokunamayacağımı bile bile...
