çocukken anneme doğruyu söylersem dayak yiyeceğimi bildiğim halde sırf kendi gözümde aşağılanmış olacağım diye ille de doğruyu söyler ve anneyle papaz olur dayağımı da yerdim afiyetle.
yıllar geçti.kim beni yalan söylemek zorunda bıraktıysa nefret ettim ondan. çünkü kendime saygım vardı.yalan söylemek zorunda bırakılmak bu saygıyı zedeliyordu.
şimdi bakıyorum kızlık zarı dikimevleri varmış.
yavrum önce şunun cevabını bir bul önce: sen aslında kimi aldatıyorsun?
toplum buna zorluyor diyorsan ki olasıdır bu ağzına tükürdüğüm iki yüzlü insanlar toplaşmasında, yine de dimdik durabilmelisin . öyle bir duruşun olmalı ki kendilerini sorgulasın iki yüzlü varlıklar.
anasını satiim ne hale geldi insanlar.
