sadelikle mükemmelliğin yakalanması her zaman çok zor olmuştur. özcan alper bunu başarmış. aslında türk sineması ekol olmak istiyorsa belli ki bu yoldan gitmelidir. çünkü baya becermeye başladı yönetmenlerimiz. yusuf'un sonunu bildiğimiz hikayesi, artvin ve sonbaharın harika uyumuyla yakalanmış şahane manzaralar, karadeniz'in doğasından gelen ve amatör oyunculara da yansımış samimiyet. tanıma gelirsek evet bu film türk sinemasının en iyi 5 filminden biri. dünya sinemasında da ilk yirmi filmden biri belki de. bunu söylemek için zaman gerekiyor.
--spoiler--
giriş sahnesi ve son sahne kesinlikle muhteşemdi. girişte filmin atmosferi amatör kamera, anonslar ve yusuf'u ilk tanıdığımız sahne ile belli edilmiş. son... aman allahım hem de nasıl son? fonda tulum eşliğinde bir ağıt, pencereden yaratılmış bir hapishane parmaklığı ve uzaktan görülen cenaze. yakından tanık olmuyoruz cenazeye. filmin tamamında yusuf'a çok yakından yaklaşamadığımız gibi sonunda da aynı sadelikle ve biraz tüyler diken diken belki de yaşlar akmaya yaklaşmışken yine çok yakınlaşamıyoruz. aslında yusuf'un da sıkıntısı bu biraz. kendisine pek yaklaşamıyor, kimseyle konuşmadığı gibi kendiyle de pek konuşmuyor. akışına bırakmış. filmdeki doğal akış yusuf'un ruh halini yansıtıyor aslında bir anlamda. aslında yusuf'un matematik bilgisini de dikkate alırsak delilik ile dahilik arasındaki ince çizgide olduğunu da söyleyebiliriz.
--spoiler--
vesselam sinemaya ihanet etmeyin bu filmi izleyin.
