kabız olan yazara yeğdir. mesela ben, kabızım. sıçamıyorum. ne bi ileti, ne bi başlık ne de şöyle güzelinden bir ukte. yok, olmuyor. ıkınıyorum, kasıyorum bi dirhem bir şey çıkaramıyorum. sol çerçeveye bakıyorum. bir yığın başlık, binlerce ileti. yazıyor gençler. kimi boktan bakınızlarla yazarlık yapıyor, kimi klişe cümlelerle bir şeyler giriyor, kimi gerçekten güzel yazıyor ama bi şekilde herkes sıçıyor, sıvazlıyor. ne güzel, ne keyifli olsa gerek. böyle, böyle imrenen gözlerle izliyorum onları. zaman zaman da duygulanıyorum, buğulanıyor gözlerim. melankolik nöbetler sarıyor bünyemi. sonra an oluyor kendime geliyorum birden. bir önceki hislerimden eser kalmıyor bu sefer. agresifleşiyorum. kadere, beni kabız yapan talihe sövüyorum. sürekli benim bu kabızlığım. geçmek, tükenmek bilmeyen hastalığım. adaklar mı adamadım, telli babalara, oruç babalara mı gitmedim. en tacizci hatun hocalarda kendimi mi ellettirmedim. ama cıks, geçmedi. şöyle doyasıya sıçma arzusu ile yaşayıp gidiyorum belkim allah sıç ula sıç sen de sıç der de gelir yazarız üç beş satır. beklemedeyim efendim.
