bugün ilk kez tattım ölümün acısını...
ilk kez bu kadar yakınımdan biri hayata gözlerini kapadı...
yine ilk kez cenazeye gittim... o tabuttan çıkan kişinin açılan yüzünü görünceye kadar inanmıyorsunuz öldüğüne, ama o an anlıyorsunuz işte...
o kadar acı ki... hani elinizi kestiğiniz an acımaz ama sonra günlerce canınızı yakar ya... öyle bir şey. o ilk an öyle bir şok ki... sonrasında gelen acı öyle büyük ki...
etrafınızda ağlayan koca koca adamlar, bağıra çağıra ağlayan kadınlar... gözlerinizden farkında bile olmadan süzülen yaşlar... ve kafanızda anılar... o kadar kötü ki, anlatılmaz yaşanır diyorlar ya, aynen öyle...
ölüm, yeni bir hayata başlangıç bile olsa, çok acı... nasıl doğan bir bebeğe tüm kalbimizle seviniyorsak, ölen bir insana da tüm benliğimizle üzülüyoruz, hele de en yakınlarınızdan biriyse...
