saçları rüzgarda savrulurken, aklından geçenler yeşil çimlerin üstüne düşüyor gibiydi. dünyada iyi adına kalan her şeyden biraz vardı onda. yaşadığı bu yozlaşmış devirde, kendisi gibi yumruğunu gösterip dişini sıkanların varlığının umuduyla gülümsedi. belki de hala karalara bürünmüşlerin maskelerini düşürecek bir umut dalgası vardı, yavaşça havada süzülen ve kalbe konan. belki de güzel yüzlü kız hala uzaklarda değildi ve ağacın altında gülleri kokluyordu.
' bana ne? ' dedi omzunu silkip. onun için maneviyat her zaman maddiyattan önceydi, dostlarla içilen şarap, atılan birkaç kahkaha, her zaman sevgi dolu kalbinin merkezindeydi.
adımlarını attı. biliyordu, bir gün denizler kabaracak, yeşil çimler tuzlu maviyle kaplanacaktı. işte o güne kadar yumruğunu sıkmaya devam edecekti, tek istediği yozlaşmışlığın içinde hoş bir seda bırakmaktı. yumruğunu sıkıp havaya kaldırdı genç prens, emektar atı ona doğru koştu, atına atlayıp ufka doğru dört nala ilerledi.
tanım: asil şövalye.
