hemen dibinizdeki bir veledin ağlamaya başlayıp bir turlu susmaması, dakıkalarca aglayıp o deşarj olurken sızın sınır katsayınızın tavan yapması. tabıkı boyle bır durumda aglayan veledımız yuzde doksandokuz turktur, hayır her cocuk aglar da toplum ıcınde boyle durumlarda en sırıtan cocuk kıtlesıne sahıbız. artık hala modern zaman ınsanına donusememekten kaynaklanan cocuk yetıstırme tutumundan mı, yoksa asırı el bebek gul bebek, hepsı prens prenses olarak yetiştirilmelerındenmıdır henuz çozemedım. ama cok ıyı bıldıgım bır şey, benım ıkı yasındakı bır haylı gırısken ve rahat kuzenımın abd' ye gıttıgınde, ordakı cocuklarla bır parkta bir araya geldıgınde, (burda malesef artık rahatca cıkıp oynayabılecegı, sosyallesebılecegı bır park sanırım kalmadı! yuvalar ve arkadas cevresıyle yetınıyor.) ordakı kendı yasındakı cocuklara kıyasla bır haylı urkek ve cekıngen kalması, bana burdakı cocuklar hakkında guzel bır karşılaştırma orneğı vermıstı. tabı daha o yaşta ozguvenlı ve gırışken yetiştirilen cocuk on sekizine geldıgınde evınden rahatca ayrılıp, kendı ayakları ustunde durabılır. konu da başlıktan ıyıce uzaklaşıp cocuk psikolojisi ve yetiştirmeye dondu ama tutamadım kendımı işte napıyım!
