Bulduğumuz her fırsatta hayallerimizi misket niyetine yuvarlıyorduk. Yeniliyorduk. Ana avrat düz gidiyor sonra gidip aynı kadının elinde soluklanıyorduk. Her bulduğumuz gazoz kapağını taşla ezip dümdüz yapıyor ama defterimize bir tane ataş geçirmiyorduk -öğretme- ne inat. Dizlerimiz kanadı ruhlarımızdan önce, kabuk bağladık yaralara inat. En çok leblebi tozu kaçtı boğazımıza. Ölmedik çok şükür. Boynumuza rengarenk silgiler takardık ve sanırdık ki yalnızca silgi yakışırdı insanın boynuna. Çok sonra olacaktı insanın boynuna nice şeyin geçebileceğine olan inancımız. Çocuktuk. Çoktuk Tekilin yalnızlığını çoğulluğumuzu yitirdiğimiz gün anlayacaktık. Ve o günlere daha çok uzaktık..
