daha 8-9 yaşlarında bir çocuk.. babasını kanserden kaybetti 2-3 ay önce. durumları da iyi değildi, babası bahçeye bakıyordu bizim, o da gelip yardım ediyordu babasına o yaşında, canla başla. otur dinlen, gel birşeyler ye dediğimizde gelmiyordu gururundan, dedem ısrar edince saygısından geliyordu. hep gülümserdi zaten, sıcacık gözleri umut dolu.. bir soru sorulduğunda en asil haliyle cevap veriyordu. sonra babasını kaybetti.. tavlası vardı bir tane onla yollara düştü, birşeyler sattı. ablasıyla, annesine bakacakmış.. arada sırada yine geliyorlar dedem nasıllar diye çağırdığında, o gidip çalışıyor, çağırdımızda yine aynı tavrı var. ama artık onun acısı var kendine has.. ben bakamıyorum gözlerine, hala gülümsüyor... işte o çocuğun hali, yaşadıkları beni yerden yere vuruyor. o şanslı değil bu kadar. kaç tanesi var onun gibi daha küçücük yaşında, hayatı tanıyan.
