70'li yıllarda büyüyenler nasıl queen şarkılarıyla mest olup freddie mercury öldükten sonra üzülmüşlerse, veya 90 başlarından 90 ortalarına kadar grunge müziği nirvana ile tadanlar kurt cobain ölünce üzülmüşlerse, işte michael jackson için üzülenler de aynı değer için üzülmektedirler. hatırlıyorum da, okul servisinde black or white'ı son ses dinlediğimiz günleri.. veya hani o meşhur dansta michael jackson ve ekibi nasıl da neredeyse yere değecek kadar ama dik bir açıda eğilirlerdi. süperdi be o enstanteneler. üzüldüm sahici sahici.
