Diğer canlılardan farklı olarak çevresini, davranışlarını sorgulayabilecek ve bunu anlamlandırabilecek bir bilince ulaşan insanın doğumla anneye olan bağımlılığından sonra ilerleyen dönemlerde yine hayatta kalabilmesine yarayan kaotik endişe/korku hislerine uygun olarak çevresinde anlamlandıramadığı, mantığına uygun bir açıklama bulamadığı olaylar karşısında animizm/panteizm ile başlayan çok tanrılı dinler ile devam eden ve nihayetinde tek tanrılı dinlerle son bulan macerasında varoluşunun nedenlerine bireysel anlamda cevap olabilecek akıl yürütme faaliyetlerinde son sözü söylemesi ve noktayı koymasıdır. Doğa olayları, hastalıklar artık bilinemez değildir. Ve artık insanlar şimşekler korktukları ya da tanrının onları depremle cezalandıracağını düşündükleri için tanrıya inanmamaktadırlar. Bunun yanında çoğu inanç artık bir gelenek şeklinde tam anlamda içeriği bilinmeden diğer nesillere aktarılmaktadır. Neticede doğal nedenlerden dolayı inanç sistemleri oluşturmuş insanların günümüzde varoluşunu ve çevresini açıklayacak bir tanrıya ihtiyacı azalmıştır. Ancak buna rağmen yine inanların sayısının az olmaması da bir gerçektir. Bu ise tamamen insanın toplumsallaşması ile alakalıdır. Din artık insan ve çevre ilişkisinin ötesinde insan ve insan ilişkisine dönüşmüştür. Sonucunda Tanrılı bir toplumda tanrısız olmanın getirdiği sosyal olumsuzluklar insanları yine dinlerin oluşmasına sebep olan kaotik/korku varoluş özelliği nedeniyle artık bir zamanlar yarattığı şeyi yok edemez hale getirmiştir. Her türlü bilimsel hipoteze karşı insanlığın varoluşu ve kökeni, evrenin sınırları hakkındaki veriler yetersiz kalmaktadır. Bu ise daha çok akademik çevrede agnostisizm(bilinemezcilik) ile kendisini göstermektedir. Dinlerin toplumsallığından kaynaklanan inanç baskısı karşısında rahatsızlık duyan çoğu insan da peygamberleri ve kutsal kitapları ile insan hayatına müdahale eden bir tanrı yerine insanları yarattıktan sonra hür irade vermiş olan bir tanrının(deizm) varlığıyla bu kaotik endişeden bir nebzede kurtulabilmeyi başarmaktadır. Kul-tanrı ilişkisindeki soyutluk, doğuştan somut zekası baskın olan insanoğlu açısından tek tanrılı dinleri anlaşılamaz kılmaktadır. Ayrıca bu ilişki insanın doğa karşısındaki gerileyişinin sembolüdür. Zira çok tanrılı dinlerde her doğal olayın bir açıklaması olarak o doğal olayın özelliklerine uygun bir tanrı yaratılmıştır. Ancak tek tanrılı dinler bütün bu tanrı özelliklerini tek bir tanrı adı altında birleştirdikten sonra insanlara nihai yanıt olarak verilen "allah'ın takdiri" sembolizmi ile doğa olayları ve onların karşısında hissedilen korku yokedilmiştir. Ancak bu korkudan daha kötü olarak artık insanın insandan korkusu yaratılmış ve kurulan tanrı-devletler ile göksel tanrı bir peygamberin/imparatorun/şahın iktidarı ile somutlandırılmıştır.
Bahçesinde yetiştirdiği sebze ve meyvelerle, çiçeklerle konuşan insanlara hep imrenirim yeter ki onların da kendileriyle konuştuklarına beni ikna etmeye kalkmasın.*
Nietzche'nin de asla tanrı'yı öldürmeyi başarmış birisi olarak görülmemesi gerekir. Çünkü kendisi daha büyük bir iş başarmıştır: Tanrı'yı asla yaratmamıştır.
