172.
-
Biliyorum sen yine parmak uçlarında üşüyorsun,
aramızda kıvrılıp yatan uzaklığa inat,
ayaklarınla kasıklarımın kasırgasını,
ellerinle yüreğimde yaktığın ateşi düşlüyorsun.
sularımız sızıp karışıyor ay karanlıkta ve çırılçıplak bir ırmağa dönüşüyoruz yatağımızda.
apansız pencerende gülümsüyor güneş, ne güzel!
bütün parmakların tıkır tıkır işliyor.
iştahla biliyorsun, yaşamaktır aşk,
geceyle gündüzün sessiz geçişimidir bir uyku boyunda,
delice bir yangın parmaklarının buzulunda,
ah şahrud, her yerimiz nasıl da şaşırıp kalmaya istekli!
