evet sevgili erkek ve kendini erkek hisseden yazar insaları. yaz geldi malum. sıcaklık, nem, güneş derken iyice çekilmez bir hal alıyor bu mevsim. finaliydi, bütünlemesiydi, işiydi, gücüydü derken, hepimiz bir şekilde toplu taşıma araçlarını kullanıyoruz. zengin yazarları tenzih ediyorum onlara başka zaman değdircem ben.
sıcaktan zebil gibi yanmışsın, bunalmışsın, ölüyosun. biraz rüzgar verenin 40 yıl kölesi olursun. o kadar ciddi durum. hemen atıyosun kendini boş dolmuşa. kapıyosun en arka köşeyi. araba bi an önce kalksa da serinlesek diyosun. cebinden çıkartıyosun parayı beklemeye başlıyosun. dolmuş dolmaya başlıyor. bununla beraber, bunalma katsayısı da artıyor tabi. tam önündeki tekli koltuğa kızın biri binmiş. o sırada dolmuş doluyo ve kalkmaya hazırlanıyo. bu bıçkın delikanlının aklına hemen camı açıp serinleme fikri geliyor tabi. karşısında hiç bilmediği bi mekanizma. önce uzaktan çözmeye çalışıyor. acaba nası açılıyor lan bu diye. ama bi sonuç yok. ya allah deyip davranıyor cama. önündeki kızı da biraz rahatsız etmek zorunda kalıyor tabi. elini oraya kadar sokuo kız bakıyor, çocuk açmaya çalışıyor, çalışıyor, çalışıyor, çalışıyor derken; sağa ittiriyor yok, sola ittiriyor yok. açılmıyor ırzını siktiğimin camı. sanki kimse açmasın diye yapmış orosbu çocukları. bakıyor olacak gibi değil pes ediyor. vazgeçiyor bu davadan. elinde bozuk parayı yandaki kıza uzatip, karizmatik olmaya çalışan bi sesle şurdan bir öğrenci uzatır mısınız diyo ve konu daha fazla uzamıyor. çocuk uzaklara dalıyor, gidiyor. herhangibir yerden gelen, herhangibir rüzgarla serinlemeye çalışıyor.
kolay açılan mekanizmalarda araya kötek sokan minibüs şöförlerini hiç söylemiyorum bile. onlar tam bir ibnedir.
