vakit ayıramamak... bu şehirde yaşamaya ayrılacak vaktin olmaması. boğaz'a karşı oturmuş dalgalara kulak veriyorum uzun uzun. insanlar, araçlar geliyor ve geçiyorlar. hiç biri neyi kaçırdıklarının farkında bile değiller kafalarını çevirip çok değil 1 dakika bakmayarak. oysa akşam ağır ağır çökmekte çamlıca tepesi'deki güzelliğe... sonra elvis presley sesleniyor gibi oluyor birden "love me tender, love me sweet...". aman allah'ım bu şehir sadece nefes almıyor, konuşuyor da resmen köpük, köpük cümleler kuruyor... sonra tekrar insanlara bakıyorum. o telaşlı, bunalmış, belleri bükük, elleri nasırlı insanlara... bir telaşe haliyeti ruhiyesi ile şaşkın bakışlarıma maruz bırakıyorum o serin suları ve "ben mi" diyesim geliyor. sonra korkuyorum bir şizofren olma ihtimalimden yaramazlıklarımın da etkisi ile... sonra bir bulut fısıldıyor izzy stradlin oluverip sanki "sweet caress the ocean blue"... sonra geçip giden insanların konuşmalarını duyuyorum istanbul'u yaşanmaz kılan etkenlerden bahsediyorlar. dönüp bakmaksızın yaşanır kılan etkenlere...
