tuhaftır. hisleri... hisleri sanki onu bırakıp gitmiş. gözyaşları artık kendilerini dışarı vurmuyorlar pınarlarından. içine de akmıyorlar... artık içi ürpermez. eli titremez. dönüp baktığında yaşanmışlıklara... "bunlar bana mı ait?" der içinden... sanki yaşamamış gibi. kalp taşlaşır mı? yoksa kalp kıranlar onu yavaş yavaş kendilerine mi benzetmeye başlar... yozlaşmış çamurlar kalbini kaplamaya başlar... ruhunu kirletirler ya da öyle olduğunu düşünür... belki o yine aynı kız... ama kalbi eskimiştir, paslanmıştır ve de yaşlanmıştır. (en kötü anında bile ağlattırmayan vuku. ağlamak ister, gerekli ortamı hazırlar yine de ağlayamaz. daha da taş kesilir herşeyi içine ata ata. yıllar gecer herşey birikir ve yine ağlatmaz. ve kalbinin taşlaşıp taşlaşmadığını algılaması son kalesi o kızın, kendi kalbinin taşlaştığını fark edip fark etmemesidir. fark etmiyorsa zaten bildiğin mermer olmuştur. hatta kadim dağların en temel katmanlarından biri gibidir. taşlaştığını fark ediyorsa da buradaki nüans kızın taşlaşmadan önceki halini nasıl hatırladığıdır. kendini kendine gömmüştür. aslında ölmemiştir de sadece dondurulmuştur ve ısıtılıp yeniden insanlaşacağı günü beklemektedir....
