22.
-
istanbul
sokaklarında hüzün
sokaklarında elem
sokakların kağıt olmuş
gözyaşın kalem
sen hayalimdeki şehir sen istanbul'dun
ne yazık çaldığı her kapıdan kovuldun.
gündüzün kısa
gecen karanlık
sana gerektir asa
çünkü sende ayrılık
güneşin yetim, denizin öksüz, camilerin dul,
güldürdüklerin ağlamıyor sana, ey ölü istanbul!
kulelerin insansız,
önce onlarda kararır gün.
kız kulesi üsküdarda yalnız,
galata, binalar içinde şehre küskün
cihanın eski efendisi, şimdi bir günahkar kul!
seni önce rabbin affetsin ey ihtiyar istanbul'
sende sevmek yasak
aşkın bağırda yara
taşların insanlarından daha yumuşak
havan insanlarından daha kara
dile düştün seni kör etti bir avuç pul
bana ne kadar da benziyorsun istanbul
* *
