Ne zaman uzun uzun duygularımı anlatıp bunları yazmak istesem hemen sıkılıyorum. Aklımın hızına parmaklarımın yetişememesine katlanamıyorum. Bir cümle kurup o cümle üzerinde düşünmüş ve yorumlarımı bitirmişken; ellerim daha yeni yazmaya hazır durumda oluyorlar. Aynı şeyleri tekrar kafamda kurgulamayı da sevmiyorum. Yazılarımda bir şeyler eksik kalıyor, sanki. Sonra "yüzeysel düşünüp bunları düşünen benim, kendimle konuşuyorum; niye görmek için bir de yazma ihtiyacı hissediyorum ki" diyorum. Ne kadar uğraşırsam uğraşayım, yüreğimdekileri en iyi ifade edebilecek cümleleri bulamayacağım. Mükemmeliyetçilik midir ki bu? Olabilir... "Kendini tanımak, hislerinin farkında olmak için yazdıklarını okuman değil; kendini iyi dinlemen gerekiyor." diyorum, kendime. Hadi ordan, diyorum sonra da ama kanıyorum yine de ve tüm yazdıklarımı siliyorum. ***
