dostoyevski, eserlerinde edebi bir anlatıdan ziyade,okuyanı kendisiyle hesaplaşmaya zorlayan yanıyla öne çıkar. bu nedenle dostoyevski sevilen bir yazar değil,tutkuyla bağlanılan bir psikolojik danışman gibidir adeta.
sanatının doruğuna 'suç ve ceza' da ulaşmıştır bana kalırsa.
budala romanını okuduğumda,prens mışkin karakteri için 'işte bu benim' demiştim.
okunması gereken bir yazardan ziyade,bitirilmesi gereken bir okuldur o'nun eserleri.Ayrıca kahramanları içinizi acıtır.
