hangi seneydi/sezondu hatırlamıyorum ama bir beşiktaş-ankaragücü maçının 2. yarısını şifresiz verdiydi de bayram hediyesi olarak ne kadar mutlu olmuştum. normalde maçların ilk birkaç dakikasını verip sonra şifre koyuyordu. şans işte, yemek yerken en azından ilk birkaç dakikasını izleyim demiştim ve şifre koymamışlardı. hayatımın en mutlu anlarından biriydi. yani ben de bu nesildenim. şimdi ise o kadar zenginim; evim, arsam, adam, yatım, yalım her şeyim var hatta cine 5 komple benim ama o kadar mutlu olamıyorum artık. yani neymiş? "önce huzur"muş deyip entry'mizi noktalayalım.
