türk futbol tarihindeki en önemli gün ve maçtır. galatasaray'ın her maçını titreyerek izlediğim, fanatikliğimin tavan yaptığı yıllardı.
-arsenalli futbolcuların yıkılışını, kendini yere atışını unutamıyorum.
-fatih terim'in gözyaşlarını unutamıyorum.
-emre belözoğlu'nun çocukça ağlayışını unutamıyorum.
-levent özçelik'in "haydi popescu, haydi oğlum" diyişini unutamıyorum.
-seyirciler de dahil tüm galatasaray ekibinin sahaya dalışını unutamıyorum.
-doğuştan fenerli babamın sevinçten annemi kucaklayışını unutamıyorum.
-gece boyunca uyuyamamamı unutamıyorum.
kim ne derse desin, bu maç herhangi bir zafer öyküsünden çok daha farklıydı. iyi oynadık, ezdik demiyorum; sadece farklı olduğunu söylüyorum. hala şans olduğunu iddia edenler var. fazla kurcalamaya gerek yok o gece tüm dünya tanık oldu buna. belki mucizeydi ama sanmıyorum ki böyle bir zafer başka bir takıma nasip olsun.
