daha öncede söylenildigi gibi, serinin hic bir sekilde beklenileni veremeyen son kitabidir.
"bunun icin mi okuduk biz 7 kitabi?" diye sordurmasi cok olasidir hatta insana.
"bitti...
sonunda bitti, benim cocukluk hayallerimi de alip götürecegini düsünüyordum hep bu kitabin, son olmasi sebebiyle.
ilk kitaptan itibaren sürekli yükselen bir tempoydu bu ne de olsa. cikan tüm kitaplar digerinden daha iyi oluyordu hep. "ates kadehi" ile tavan yapiyordu her sey benim gözümde ve artik istesem de kopamayacagimi anliyordum o evrenden.
"zümrüdüanka yoldasligi" kadar cok bekledigimi hatirlamiyorum hic bir kitabin cikmasini. ve bu kadar beklemenin verdigi o baski yüzünden olsa gerek, cita bir anda cekiliyordu asagiya benim gözümde.(hala da en sevmedigim kitaptir 5.kitap)
sonra "melez prens" geliyordu dünyama. ilk okumadan sonra "cik, olmamis yine" dedigim ama sonra tekrar okuyunca "ates kadehi"ne rakip olabilecek tek kitap oldugunu düsündügüm...
ve 2 yillik bir beklenti, ilk baslarda spoiler okumayacagim diye nete bile girmeden ve sonra inatla kitabin cevirisini bekleyerek gecen bir kac ayin sonunda nihayet bitti...
onunla beraber ben de cocukluk hayallerime veda edecegim sanmistim ama olmadi. yillar sonra ilk kez elimde tuttugum yediyüz küsür sayfalik kitabi sanki jkr degil de, her hangi baska biri yazmis gibi hissederek bitti.
ne tahminlerimin hic biri tuttu, ne de aklimdaki sorularin büyük bir kismi cevaplandi.
cok basit bir kitap olmus bir kere. yani nasil anlatsam sirf aksiyon ve insanin savastan, ölümlerden basi dönüyor ve asil olaylara konsantre olmak isterken, aslinda ortada olay falan olmadigini üzülerek farkediyor.
bitti...
onunla birlikte cocukluk hayallerime veda etmedim, bekledigim son bu degildi kesinlikle..."
--spoiler--
