bir yerden sonra insanın gerçekten kendi kendine telkin vermesi, boşver deyip geçmeye çalışması, ama olmamasıdır. kaderim heralde amk deyip bir sigara yakılır yine hüzünlü yanar sigara, yağmur hüznü oynatır yerinden, ve telkin devam eder , "kaderindir herhal bu" . aynaya bakılır çokmu çirkinim lan denilir. yalnızlık kader midir ? yoksa kaderi insan kendimi çizer?
