"sen girme yeter ki, ben girerim! sana gelen bana gelsin!" dedirtir adama. karalar bağlatır. öyle bir naz yapar ki ayar olursun. bu naz da böyle nasıl desem ölümcül, insanı hayattan soğutan, iğrenç bir nazdır. bezdirir adamı. futboldan tiksindirir bazen. takımın yöneticileri gider taa berezilyalara, sonra efendime söyliyim uyanık bi menejerin tufasına düşerler, bi melez bulur getirirler. bunu havaalanında karşılarsın, omzuna alırsın, arabasına kadar yere komazsın falan. yabancılık çekmesin diye alacağın diğer yabancıları da hemşehrilerinden falan seçersin. eşini iknâ edersin. bu çıkar sahaya... şimdi hakkını yemeyelim bikaç maç güzel oynar. ama sonra ne bileyim teknik direktör kızar buna, ya da kaptanla tartışırlar. önce alınır, derken küser..... anam... garip anam... dertli anam... o ne küsmektir? o ne "bana ne, bana ne!" çocukluğudur. of ki offf! bir bunalım ki sorma gitsin. bundan kelli adama bırak top oynatmayı, sahaya çıkaramazsın, antrenmanda bile verim alamazsın, duşa sokamazsın. gönlünü almak istesen o da olmaz. dersin lan gel kulübün tapusunu vereyim, aha al top da senin olsun, kaptan da sen ol. yok iflah olmaz. resmen ocağına incir ağacı diker. böyle lanet bir nazdır işte. illâ her takımın başına da gelmiştir. yani ben bu futbolcularla arama bu yönleri yüzünden hep bi mesafe koyarım. neme lâzım? al aslan gibi afrikalıyı daha iyi yav. akarı olmaz, kokarı olmaz. koy sahaya deli gibi de oynar hani. ama afrikadan alıcan. bunların da avrupa görmüşü götlük yapıyor çünkü.
edit: ulan başlığa da ne desem bilemedim. adını koyamıyorum yav hadisenin. ama sen anladın herhalde...
