sanki hiç yaşayamacakmış, artık nefes almanıza izin vermeyecekmiş gibi hissettiren olay. şu günlerde en derinimde hissettiğim. nereye giderseniz gidin hep akıldakini kalptekini de götürdüğünüzden unutma olayı olmuyor. bir de karşı taraf kurtulmuş sesiyle alış buna, biz birbirimize göre değiliz (14 ay sonra anlıyor bunu) dediğinde, günlerce telefonda ağlayıp terketme beni dediğinizde o size bak bi daha bunları dersen bir daha açmıcam telefonu diyorsa işte o zaman camdan kapıdan atlayası geliyor insanın. sahiden insan hayatı bu kadar ucuz mu?
edit: ben 'sevgiliden ayrilmak' başlığına yazmıştım fakat 'sevgiliden ayrılmak' başlığının ilk entrysi oldu entryim.
