küçükken izlediğimiz filmlerle tanımaya başladığımız ülke. kocaman yemyeşil bahçeler içinde beyaz villa tipi evler, üstün yeteneklere sahip dahi çocuklar, konuşabilen, basketbol, futbol gibi sporları insanlardan daha iyi yapabilen mükemmel hayvanlar, evden kaçan çocuğunu asla azarlamayan, 'ah tatlım çok özür dilerim bir daha sana karşı daha anlayışlı olucam' diyen sevgi pıtırcığı anne babalar, hırsız çetesiyle tek başına mücadele eden kahraman ruhlu çocuklar, süper güçlere sahip kahramanlar, hep güzel, hep zengin, hep kültürlü, hep yetenekli insanlar...
... özgürlüğün ülkesi...
biraz büyüdük sonra. baktık seri katiller, hırsızlar da var amerikada, ama yine de korkmadık hiç, nasıl olsa üstün yetenekli polisleri, ajanları, hatta halktan adamları iş başındaydı. kimsenin canı yanmadan büyük ustalıkla çözülen olayları izledik. kötüler hep kaybediyordu, adalet yerini buluyordu nasıl olsa.
...adaletin temsilcisi...
sonra biraz daha büyüdük. asıl katilleri gördük. amerika sadece filmlerden ibaret değilmiş dedik. küçüklüğümüzden beri bize dayatılan onca şeye rağmen, gerçek amerikayı gördük. baktık ki kocaman bahçeli beyaz evlerin arka bahçesi göründüğü gibi değilmiş. baktık ki süper güçlü insanlar dünyanın dört bir yanında denemek istemişler güçlerini. baktık ki üstün zekalarını bizim üstümüzde konuşturmuşlar. orda burda, en son ırakta engel olmuşlar teröristlere.
...teröristlerden kurtar bizi...
başından beri herşeyi izlemişiz biz de, küçüklüğümüzde izlediğimiz filmler gibi.
...özgürlüğün ülkesi, adaletin temsilcisi, teröristlerden kurtar bizi...
