dinin çelişkilerinden biridir. düşünün tanrı; en yüce, en büyük, en birinci * olduğu halde bunu günde en az beş vakit kendisine iletmemizi söylüyor. kutsal kitapları okuduğumuzda tanrı en büyüktür, en merhametlidir, en güçlüdür türü reveranslardan başka neredeyse bir şey görülmüyor.
ibadet olayına hiç girmiyorum ve sizlerinde dediği gibi verilmesi gereken bir görev, ifa edilmesi gereken bir sınav, kutsal bir angarya diyorum.
ama duaların içerikleri ve ibadetlerin şekli -secde,rüku- bir tanrıdan ziyade kendisine iltifat edilmesinden hoşlanan bir iktidar sahibinin arzularını andırıyor.
en büyük olduğu halde doğru dürüst insanlar bile mütevazilikten hoşlandırken tanrı neden sürekli kendisinin övülmesini istiyor?
