ey sözlük, aylardır fedakar davrandım, alttan aldım, enayi yerine kondum sustum, aptal gibi hissetsem de sessiz kaldım, hep affettim ama hani öyle böyle değil, özverililiğin suyunu çıkardım, yok artık denilecek kadar şeyler yaptım, tuttum tuttum durdum ve sonra olmadık yerde, olmadık şekilde, belki de düzelmeye başladığı anda beklenmedik zamanda noktayı koyuverdim.
bunca zaman salak olmaya alıştığımdan vicdan azabı mı çekiyorum aslında normal birşey yapmışken bile. hem kimse değişmez değil mi yani. hayırlısı sözlük, huzura doğru adımlar atıyorum. kolay olmaz, ama çektiklerime de değmez.
