insanoğlunun en uzman olduğu konudur. hayata sanki hiç noktalanmayacak gibi sımsıkı tutunmak ve tüm enerjisini dünya hayatı için harcamak. biz insanoğlunun ölümü nasıl da göz ardı ettiğini ortaya çıkarıyor. iki gün önce akşam namazını kılmak için cebeci camii bahçesinde oturmuş ezanın okunmasını bekliyordum. nuryüzlü bir amca selam verdi ve yanıma oturdu. biraz havadan sudan konuştuktan sonra bana "ne zaman ölmek isterdin evlat?" diye sordu. ben de "en azından şimdi değil amca" diyerek güldüm. aslında garip bir soru gibi gelmişti çünkü soruyu soran yaşını başına almış argo tabirle "bir ayağı çukurda" olan biriydi. ama sonra düşündüm niye bana böyle bir soru sorması garip olsun ki? daha birkaç gün önce yaşlı anası dururken oğul muhsin yazıcıoğlu ölmedi mi? yani kim ölüme daha yakın sorusu "aslında hepimiz eşit mesafedeyiz" cevabıyla sonuçlandı. sonra bir camiinin içerisina baktım, bir de karşısındaki internet kafeye. tahmin ettiğininiz gibi camii yaşlılardan, kafe is gençlerden oluşuyordu. çünkü hepimiz aynı şeyi yapıyorduk ölüme, onlarla "eşit mesafede" olduğumuzu bir türlü hatırlamıyorduk.
