tarifi imkansız olandır.önce kalbin deli gibi atmaya başlar,sığmaz sanki göğüs kafesine.enjektörler,kırılan ampuller,hava yolları,geçen saniyeler,moraran dudaklar vardır...yaparsın elinden geleni ve hatta fazlasını...monitörler bağırır oksijenim yok ölüyorum diye..ama vazgeçmezsin biraz daha biraz daha...ve sonunda nefes aldığını görürsün o minik bebeğin...yanakları kırmızıdır dudakları pembedir artık ve ağlamaya başlar bebek derinden..ve bir ağıt ancak bu kadar mutlu edebilir bir insanı.ağlayasın gelir sevinçten,tutarsın kendini,gözlerin dolar,tutarsın kendini çığlık atmamak için işte bu diye.sararsın sarmalarsın bebeğini,alırsın kucağına veremezsin o an kimselere...koklarsın içine çekersin kokusnu..bebek kokusunu..mesain biter,evinin yolunu tutarsın ayakların yürür, gözlerin sadece o bebeği görür.eve girer girmez atarsın çığlığını çünkü tutamazsın içinde bir bebeği kurtarmanın sevincini...
