geçirdiği kazadan sonra taşa tutanlar sayesinde meyve veren bir ağaç olduğunu anladığım kişi.
fikirleriyle üstün gelemeyeceğini bildiği için ölümünden haz duyan kişileri anlamak ne zor.
"büyük beyinler fikirleri, orta beyinler olayları, küçük beyinler kişileri tartışır" düsturundan da anlıyoruz küçük beinlerin varlığını. kimse onu sevmek zorunda değildir, ama saygı duymak zorundadır. bir insanın ölümünden dolayı sevinmek nasıl bir kolaya kaçmadır. kabalıklarından, seviyesizce ithamlarından dolayı günlerce dalga geçtiğimiz atsızcılar.com'da yazanlardan ne farkı var bu düşüncelerin?
bugün iktidardan muhalefete tüm parti liderlerinden hiçbirisinin ölümü bizi sevince garketmemeli, aslolan fikirdir, eğer ortada bir yanlış işleyiş varsa bu kişileri öldürerek değil, fikirleri değiştirerek yapılmalıdır.
sanki sevinç çığlıkları atanları görünce, aman allahım bu nasıl bir fıtrattır demekten kendimi alamıyorum.
