çocukluk arkadaşım yusuf un gazoz kapaklarını çalmak. ablası gül ile beraber ip atlamak. aybuke ile sokakta tezgah kurup evdekileri satmak. hatta satamamak. satamadıgımız şeyleri yine evdeki sahiplerine satmak. elektrikli süpürgenin yanında uyumak. pazar günleri babamla parka gitmek. buldugum iki uyduruk midye kabugunu birbirine yapıştırıp içinden inci .ıkmasını beklemek... ve niceleri. artık aynı tadı alamıyorum. alamayız... aynı nehirde iki kez yıkanılmaz bir süre spnrada şu anda aldıgımız tadı alamayacagız bagzı şeylerden.o yüzden yaşanılan anın kıymetli oldugunu düşünüyorum. (bkz: carpediem)
