yağmurlu bir gündü. yagmurda dışarı çıkıp yürümeyi sevmem taaa o günlerde başlamıştı. o kadar çok istiyordum ki sadece biraz ıslanıp gelecektim.kırkikindi yagmurlarının akşamustu versiyonu misali sanki az sonra bitip tükeneceğini belli edercesine yağıyordu. anne diye acınası bakış ve arkasından gelen izin alma cümlecikleri, yalvarışlar verilen sözler derken hayır veya evet cevabı. bakıyorsunuz ne değişmiş ki ne değiştirir ki ne değiştirebilir ki? cevap evet olsa da hayır olsa da yine siz içinizden geleni doğru yanlış o anda yapamayacaksınız.
aradan yıllar geçti, ergenlik yılları akşam biraz arkadaşlarla takılmak gezmek istemek bile birşeylere bağlıydı;izin. şunu yapabilir miyim bunu isteyebilir miyim lerle geçti seneler. sırf ailesini üzmek istememek zamanla belki onlara bunu bir üstlük mertebesinin getirdiği yöneticilik sıfatı ile verilen bir hak veya yetki olarak görmeye başladılar.
meslek sahibi oldunuz hala birşeyler değişmedi artık bu bir alışkanlıktı hem onlar kendilerinden izin alınmasına alışmış hem de biz izin almaya alışmıştık. işverene gidip bu benim yasal hakkım izin istiyorum beş gün yokum diyemiyorsunuz. karşı çıkamıyor hakkınızı savunamıyorsunuz. doğru mu peki? bilemiyorum ama bir gerçek var ki cesaret karar verme özgüven eksikliği gibi sorunlarla karşılaşmanız.
