hayatın insanı götüreceği yerleri kestiremeyen kızdır. insan oğlu bu, beşer ve şaşar. hayat insana en zor şeyleri getirebilir. bu getirdikleri her zaman şehrin ortasında, diğer binalara bakan, ayağını süreceğin toprağı olmayan, çeşmesinde pis su akan bir apartman dairesi olmayabilir. seven insan, sevdiği ile birlikte doğanın kucağında, penceresinden ufuk görünen bir evde de oturabilmelidir.eğer seviyor ise sabah kalktığında sıcak bir ev için sobayı yakabilmelidir. soba yakmak dünyanın en zor işi değildir. ateş yakmak insana doğal olarak bir heyecan ve keyif verir. hele de o ateşi sevgilin ya da canından çok sevdiğin çocukların için yakıyorsan bu duyduğun keyif, sabahları çekeceğin yarım saatlik eziyete değecektir. bütün insanlar er ya da geç ölecekler. yaşam denen bir göz açıp kapamak kadar kısa süre içersinde eline sevdiğin için bir parça is değmesi kara bir lekenin ötesindedir, bir süstür. hem erkeği hem de kadını sevdiklerinin gözünde yüceltir.
sobalı evde oturmam diyen kız, henüz hayatın eğrisini doğrusunu görmemiş, aşık olmamış bir çocuktur. bir ehil tarafından eğitilerek insan haline dönüştürülmesi gerekir. sevginin, aşkın eğitemeyeceği bir canlı yoktur.
