3.golden sonra bıraktım. zira gönül verilen takımın son çırpınışlarını görmeye gönlüm elvermedi. halbuki son 35 dakikadaydık. topu evirip çevirip bir şekilde tamamlayacaktık maçı. olmadı. 2-0 dan maç verme hakkında bir şey diyemiyorum. kızgın değilim. maç boyunca bir kere bile sahadakilere küfretmedim. evet küfür yönünden en kısır maçımdı bu. oysa konuşacak, bağırıp çağırıp zıplanacak çok şey oldu. ama demedim bir şey. neyse zaten bunlar sizleri ilgilendirmiyor.
maçın analizini yapacak kadar uzun yazamam. zaten o kadar düşünecek de halim yok. geçen haftaki maçta sayılmayan golün acısı var. 'keşke olsaydı, keşke sayılsaydı' demekten kendimi alamıyorum. ama olmadı işte. geçmişe mazi denir, bunu öğrendim bu hayatta. peki ya şimdi? bundan 1 saat önce devre arasında? her şey çok güzelken ne oldu? bilemiyorum. aslında biliyorum. tek tek yenilgi sebeplerini de açıklayabilirim kendimce. ama son 35 dakikayı hafızamdan silmek istiyorum.
eksiktik, uyum sağlayamamıştık, heyecanlıydık. yenildik. işte olay bu. arda'Mız sakat. stoper yok. sağ kanatta oynayan adam yok. şimdi bu haldeki bir defansa, bu kadar balık goller yediğimiz için kızabilir miyim? zannetmiyorum. bu kadar hain olamam. diyebileceğim tek bir şey var; kadıköy çok güzel bir rüyaydı. son dakikaya kadar kovaladık, son dakikaya kadar o heyecanı, o rüyayı yaşadık.
teşekkür ederim, 9 sene sonra hem de ezeli rakibin evinde final oynama heyecanını yaşattığınız için. ama olmadı. eksiktik, yarımdık. olamadı. teşekkür ederim.
