ne çok sevmişim seni fark etmeden. gözlerimi herkese kapatmışım seninle. sen dünyaymışsın ben de ay. sen gidince anladım merkezimde olduğunu. oysa nasıl gülerdim aptal aşıklara... onların yaptıkları o salak hatalara... şimdi ben de onlardan oldum. sen gittin ama ben bendeki seni gönderemedim benden.
sana dair acılar biriktiriyorum hayatımda. her seferinde kendime "artık onu sevmek yok" diyorum ama akşam yastığıma değdinde başım "ben hala onu seviyorum" diyorum. nasıl da kararsız biriyim oysa... ben bir tek seni sevmeye kararlıyım. bu hayattaki amacımsın belkide; vazgeçemeyişim bundan sanırım.
hayallerini yaşatıyorum ben suni tenefüslerle ama sen bilmiyorsun. yoğun bakıma aldım aşkımı, seni ve senle ilgili düşlerimi ama sen yoksun. tek eksiğimsin. kapatılmaz boşluğumsun. varlığının hala bu dünyada olduğunu bilerek, yaşadığını düşünerek mutlu oluyorum. ne kadar saplantılı bir düşünce oysa. tam bir hastalık bu.
biliyor musun? kapılarımı kapattım herkese. ve sadece sana açılacak bir gün açılırsa bu kapı. aslında biliyorum gelmiyeceğini. yine de umut ederek bekliyorum işte. umut fakirin ekmeği demişler. benim fakirliğim sensizlikten. gözlerimden düşen yaşlarımın tek nedenisin ama üzülmüyorum sana ağlıyorum diye. sana harcadığım vakitlere bazen kayıp diye baksam da aslında bunu düşünmem biraz kırgınlıktan sana. yoksa sana kızmak imkansız benim için.
şimdi telefonumu arasan, bir mesaj yollasan biliyorum ben seninle yine hiçbir şey olmamış gibi konuşacam. keşke nasıl sevdiğimi seni bir bilsen... belki... belki de değişir miydi herşey?
