sürükleyici bir dizi, eğer elinizde bulunuyorsa 3 sezonu iki haftada izlettirebiliyor.(ki bölümlerin hepsine sahip olsam 1 haftada da izlerdim; dahası 4.sezon bölümleri de yok elimde; yani o da olsa, 4 sezonu bir haftada izlerdim)*
john abruzzi ve t-bag'e hayran kalmamak elde değil.
bradley bellick karakterini çok iyi oluşturmuşlar, böylesine dönek birisi olamaz, hiç acımaya gelmiyor; tam şerefsiz.
ayrıca bol aksiyonlu, gerim gerim geren, adrenalinin tavan yaptığı sahnelerle dolu olmasına rağmen; arada gözyaşlarınızı tutmanızın imkansız olduğu derecede acıklı ya da bir başka deyişle duygulu sahneleri de var. mesela, 2. sezonda, ergenin mahone'a yakalandığında arkadaşlarının yerini söylemeyip de kızın evine götürmesi mahone'u ve orada kapıyı kızın açması falan...çok romantik lan. kız olsam verirdim valla, bir de ayrılık olmasaydı. bir başka duygulu sahne de; c-note'un mahone'a yakalandıktan sonra kendini asmadan önce karısıyla son konuştuğu sahne, o ağlıyor, ben ağlıyorum lan lan..böhühü, aklıma geldikçe duygulanıyorum lan. "..kızıma söyle...kızıma söyle.."..neyseki ölmedi c-note'um.
ayrıca çok baba sahneleri de var, john abruzzi'nin ölüm sahnesi oldukça güzeldi. "heeyt be!" demiştir herhalde her izleyen.
bir de eleştiri yapacak olursak: baş karakterimizin yaptığı plana bakınca muhteşem, kusursuz gözükse de; planı tümüyle şans faktörünün yardımıyla gerçekleştiriliyor. bir süre sonra sıkabiliyor bu, işlerin yolunda gitmesini sağlayan rastlantılar.
