yolda gözleri görmeyen bir karı koca ilerliyorlardı kaldırımda...direğe doğru gidiyorlardı kolkola ama bayan olan (otobüsten seslenmek istercesine baktım ama) direğe sertçe kafasını çarpmıştı. o an o an bile katılarak gülmesi benden çok şey alıp gitti... nasıl ya dedim insan bu kadar mı yaşama sıkı sarılır, haline güler dedim ve gözlerimin dolduğunu hissettim.
bizler sağlıklıyken, birçok imkanımız varken gülmeye zaman ayırmayıp yorucu bir şey olarak görürken bazıları gerçekten yaşamayı ayrıntılarda aramıyor. işte...
