tek bir şey istedi hep benden. "boşverme hiçbir şeyi, tutunmayı bil. önemsediğin şeyler, kaybetmekten korktukların olsun".
yüzüne hiç demesem de anne dediğim kadındı. anne yarısı mı denir teyzelere, bu kadın teyzemden daha anneydi bana göre. çocukluk dönemlerinden bahsetmeyeceğim. bir anne ne kadar ilgilenirse evladıyla, onunla geçirdiğim vakitlerde o da o kadar ilgilenirdi benimle. aslan gibi bi kadındı bana göre.
ileriki zamanlarda daha da kuvvetlendi aramızdaki ilişki. hep bildim ki gözü üstümde. hep bildim ki ne zaman çalsam kapısını açar o kapıyı. onu kırdığım da olmuştur elbette. umursamaz olmamdan sebep aramadığım dönemlerde olmuştur. özrümü hep dilemişimdir ama. o da gülümsemiştir her mahçup gördüğünde beni. utandırmamıştır daha fazla.
sabahı edemem dediğim bir gecede aramayı akıl ettiğim ilk kişidir kendisi. ardından evine gittiğimde beni azarlamıştır da bir güzel. bir insan azarlanınca mutlu olur muymuş? olurmuş. bunu da o gece öğrendim ben.
kim ne yazarsa yazsın gene de ifade edemez annelerine olan hislerini yeterince. bende beceremem onun benim için ne denli önemli olduğunu anlatabilmeyi. kabul, benim durum biraz farklı ama anne tanımını yapabilmemi o sağlamıştır varlığıyla.
o benim ikinci şansımdı, sayesinde öğrendiklerim ve yaşadıklarım beni ben yaptı.
kazanma gayreti pek göstermediğimden belki, kaybetmekten de korkmadım birçok şeyi. o da bunu biliyordu ki hep aynı şeyi tembihliyordu. "boşverme hiçbir şeyi, tutunmayı bil. önemsediğin şeyler, kaybetmekten korktukların olsun".
maalesefki ölümünün ardından idrak ettim bazı şeyleri.
en büyük korkularımdan biriymiş meğer onu kaybetmek,
tutunduğum en sağlam dalmış o,
onunla geçirdiğim her an önemliymiş,
"sonra nasılsa yaparım" diyerek hiçbir şey ertelenmemeliymiş.
