önce uygun zemin hazırlanmalıdır. "bu aralar canım çok sıkılıyor, geceleri uyuyamıyorum, yediklerimi çıkarıyorum" falan denmelidir. sonra bir gün "bir psikiyatriste gideceğim, randevu aldım" denir ve o günün gecesinde "seni seviyorum biliyorsun ama doktor depresyon geçirdiğimi ve bu dönemde hayatımda birinin olmamasının çok daha iyi olacağını söyledi. sana zarar vermek istemiyorum, özür dilerim" denirse hem kırıcı olunmaz, hem de bahane onun açısından da -çok ısrarcı biri değilse- kabullenilebilir olur.
ha, sevgili bunu yer mi? ben yedim. ya da yemiş gibi yaptım. ama sebep sunamadan birini terk etmek zordur. çok ah alır insan, terkedileni çok fena yapar. "sen beni haketmiyorsun, ben senin sevgini haketmiyorum" çok klişe kaçacaktır. belki doğrudur ama klişedir ve acıyı hafifletmez. bundan dolayı bu şekilde bitirmek belki en kırıcı olmayan şeklidir. belki sadece onun için yemiş gibi yapmışımdır. ilk kez kızamadan, bir şey diyemeden, "belki hakikaten doğrudur" diyerek, sırf o ihtimal için kızmadan bitirmek zorunda kaldım. lakin bu söylediği yalansa, birincisi "helal olsun", ikincisi "allah belasını versin".
