yüzüne baktıgımda görebiliyorum yaşamışlıklarını... anlayabiliyorum çoğunu birlikte geçirdiğimiz sıkıntılarını...
bitişini izliyorum her gün. kendini kaybetmeni, değer verdiklerinden vazgeçmeni, yokoluşunun başlangıcını... acıtıyor hepsi beni. kafama bir silah dayanmış, sıkıyorsa git diyor.
ne ayırabilirdi bizi anne? ne koparabilirdi parçanı senden?
3 günlük insanlar için değer miydi canını hiçe sayıp yapayalnız bırakmaya?
yaşadığımız yer cennet değil, biliyorum. parasızlık mı değiştirdi hislerini? evladınla açlıktan gebermek pahasına sarılmak daha onurlu değil mi ruhumuzu s*kip atan insanlara el açmaktan?
içimde kalan son umut parçasını mahvettin anne...
her şeyimi kaybettirdin, her şeyimi bıraktın sokaklara...
yüzündeki acının çizgileri affetmem için yeterli değil seni. terkedilmişliğinin cezasını çekmek değil benim boynumun borcu...
